Հուդան կորցրեց իր ուսուցչի հանդեպ ունեցած ողջ հարգանքն ու սերը. լիակատար հիասթափությունն ու ատելությունը փոխարինեցին նախկին զգացմունքներին:
Նա, իհարկե, կարող էր կորցնել հարգանքն ու սերը նրա հանդեպ միայն հավատը կորցնելով։ Միայն Քրիստոսի հանդեպ հավատքի լիակատար կորուստը, որպես Փրկիչ, հնարավորություն է տալիս հասկանալ Հուդայի արարքը, ինչպես նախկինում այդ նույն հավատը բացատրում էր, թե ինչու նա հետևեց նրան:
Որոշ ժամանակ Հուդան սկսեց նկատել, որ Քրիստոսի գործերը լիովին չեն համապատասխանում նրա Մեսիական հույսերին։ Նրա ուսմունքները չափազանց հեզ էին: Նա շատ քիչ էր մտածում առաջիկա գահակալության և հռոմեական լծի տապալման մասին։ Վերջապես այստեղ միացան նրա տխուր կանխատեսումները, որոնք լիովին անհամատեղելի էին իշխող Մեսիայի գաղափարի հետ։
Մի անգամ կասկածը, որը ծագեց ու խորացավ, արագորեն վերածվեց լիակատար անհավատության: Հիսուսի ամբողջ կյանքը և նրա բոլոր խոսքերը ավելի ուշադիր ուսումնասիրելուց հետո Հուդան եկավ այն համոզման, որ Հիսուսը բոլորովին այն Փրկիչը չէ, որը ցանկանում էր տեսնել նրա մեջ: Նա համոզված էր, որ Քրիստոսի թագավորությունը «այս աշխարհից չէ»: Ու Հուդան ցանկացավ և սպասեց աշխարհիկ թագավորությանը:
Այն ժամանակ Հուդան իր ուսուցչին համարեց սուտ Մարգարե, կեղծ Մեսիա, և ատեց նրան: Նա իրեն խաբված էր համարում և որոշեց վրեժ լուծել։ Նա վրեժխնդիր էր և չէր ներում։ Կեղծ մարգարեները ենթակա էին մահվան, և նա որոշեց դավաճանել Հիսուսին: Ի վերջո, եթե Քրիստոսը Մեսիան չէ, ապա նրանք, ովքեր հետապնդում են նրան, միանգամայն ճիշտ են: Եվ Հուդայի հոգու մեջ ոչ մի հավատ, ոչ մի հույս չմնաց։ Նա անդառնալիորեն մահացավ:
Հուդան միայնակ հեռացավ Խորհրդավոր ընթրիքից, իսկ վերադարձավ սպեցնազի մեծ զանգվածով, քանի որ ատելությամբ ավելի արագ կարելի է մարդկային զանգված հավաքել, քան սիրով: Բայց և երկար պահպանել այդ զանգվածը դեռ ոչ մեկին չի հաջողվել:
Հ.Գ. Բոլոր համընկնումները պատահական չեն: