Բայց այն ժամանակ ոչ քաղաքական ուժերը, ոչ ժողովուրդը լուրջ ուշադրություն չդարձրեցին նրա ասածին:

Պատրանքներով առաջնորդվել կարող են 18-ամյա ռոմանտիկ սիրահարները, գյուղից քաղաք իջած ու վերջին թխսկանի փողով կազինո մտած գեղջուկները և այլն, բայց ո՛չ պետությունների ղեկավարները։
 

Լավ, հասկացանք, պետությունները պատերազմներ են մղում, հաղթում էլ են, պարտվում էլ են, հետո փորձում են առավելագույն օգուտներ քաղել կամ նվազագույն կորուստներով դուրս գալ, բայց․․․ 

Բերձորի հայաթափումն ահավոր «էմոցիոնալ ֆոն» կստեղծի, զուգահեռաբար Ադրբեջանը բախումներ կհրահրի ու տասնյակ միլիարդավոր դոլարների փոխհատուցման հայտը կամբողջացնի․․․ 

Բայց Հայաստանը ոչ նորմալ իրավական պետություն է, ոչ էլ «նորմալ» բռնապետություն։ Ավելի շուտ փնթիապետություն է։

Իսկ եթե մուրճը, որ հենց իրենք էին տվել Նիկոլի ձեռքը, հանկարծ վերածվի ոստիկանական մահակների ու իջնի ցուցարարների գլխներին՝ հոգ չէ։