ՏԿԵ նախարար Գնել Սանոսյանը լրագրողների հետ ճեպազրույցում անդրադառնալով սահմանազատման հարցերին, ասել է. «Այո, մեր վիճակը ցավոտ է, բայց սա է մեր իրականությունը։ Մենք հայտնվել ենք այս իրականության մեջ։ Նույնիսկ եթե մեկ-երկու տեղով էլ կարող է ինչ-որ ցավոտ բան լինել, ավելի լավ է էդ ցավոտ խնդիրը ֆիքսել, նկատի ունենալ, որ սա է մեր սահմանները, քան անընդհատ, ամեն օր ինչ-որ միջադեպեր ունենալ ու դրանցով զբաղվել»:
«ՉԻ». 1969թ. մարտին ԽՍՀՄ-ի ու Չինաստանի միջև ռազմական գործողություններ սկսվեցին: Կարելի է նույնիսկ ասել՝ մինի պատերազմ սկսվեց: Պատճառը Ամուր գետի վրա գտնվող պուճուրիկ Դամանյան կղզին էր: Այդ կղզու համար երկու կողմերը հարյուրավոր զոհեր են տվել:
Թվում է, թե եղածն ի՞նչ էր. Կանադան չհաշված՝ տարածքով աշխարհի երկու ամենամեծ երկրներն էին, ահռելի տարածքներ ունեին՝ հազարավոր կիլոմետրերով ձգված, մի քանի հարյուր մետրանոց տարածքի համար կռվում էին:
Չէ, որքան էլ ԽՍՀՄ-ն ու Չինաստանը տարածքով մեծ են, մեկ է՝ իրենց երկրի ամեն մետրի համար պատրաստ էին կոկորդ կրծել:
Իսկ սրանք, իբր Հայաստանը մի շատ տարածք ունի, այնպես են խոսում, կարծես՝ հա, դե հիմա, տարածք է, էլի, ինչ կլինի՝ կլինի, ոչինչ, մի մետր այս կողմ, մի մետր այն կողմ, աշխարհը փուլ չի գա, թող գնան, զխկտվեն, մենակ թե այս գլխացավանքից պրծնենք, հանգիստ ապրենք: Սանոսյանի ասածը դա է: Քանի դուք եք, ուզում է՝ Հայաստանի կեսը տաք, մեկ է, էլի պահանջելու են, եթե երկրի ամեն մետրի արժեքը չեք հասկանում: