Այսօր օգտատերերից մեկը գրել էր. «Առավոտյան Գ. Չաուշ փ. վրա ավտոերթը դիմացս դուրս եկավ։ Նայում եմ առաջին գծով գնացող մեքենաներին՝ նորագույն Range Rover, Lexus, BMW X6, Merc. CLK- ներ ու նմանատիպ այլ՝ Լաոյի երբեք չունեցած մեքենաներից ու հիշեցի Գարեգին Միսկարյանի երեկվա ասածը.
Հայաստանը մի երկիր է, որտեղ հարուստները բողոքի ցույցեր և անհնազանդության ակցիաներ են անում աղքատների դեմ։
Գոնե էնքան քթածակ ունեցեք ու այդ մեքենաները 3-4 շարքերով քշեք, որ հասարակ քաղաքացիները, ովքեր քաղ. տրանսպորտով և ոչ միայն, աշխատանքի են շտապում օրվա հացի փող վաստակելու, չտեսնեն այդ ամենը ու նորից նողկանք չգեներացվի բոլորիդ նկատմամբ»:
«ՉԻ». Սա գրողը ոչ քաղաքական գործիչ է, ոչ էլ՝ ակտիվիստ: Իր դիտարկումն է արել: Բայց հայրենիք փրկողները դժվար թե սա հասկանան: Թե ինչու հանրությունը չի միանում իրենց:
Բողոքի ակցիաներ իրականացնելուց առաջ պետք է նստեն, մտածեն, թե ինչը կարող է գրավել քաղաքացուն, ինչը կարող է դուր գալ մարդուն, ինչը՝ տհաճ լինել: Ինչ տեխնոլոգիաներ կիրառել, որ բողոքի ակցիաներում նոր մարդիկ ներգրավվեն, ինչ՝ չկիրառել, որ մարդկանց չվանեն:
Ճիշտ հակառակը. մի կողմից՝ ժողովրդին կոչ են անում միանալ, մյուս կողմից՝ այդ նույն ժողովրդին անվանում են ժեխ, թուրք, եթիմ, 5000-ի մեռած: Դա ասում են, հետո նեղվում, որ ժողովուրդը իրենց բանի տեղ չի դնում: Դուք ժողովրդին բանի տեղ չեք դնում, ժողովուրդն էլ նույն ձևով ձեզ է պատասխանում:
Մի կողմից՝ հայտարարում են հայրենիքը փրկելու մասին, մյուս կողմից՝ վեր են կենում, գնում լիժա քշելու, ԱՄն-ում սրսկվելու:
Ձեր էս թամաշաներով, Բրաբուսներով, բետոնախառնիչներով հենց ինքներդ եք ձեր նախաձեռնած շարժման վրա քար գցում, մեղքը գցում ժողովրդի վրա: