Դաշնակցական Իշխան Սաղաթելյանը «Երկիր-մեդիայի» էկրանից քննադատում է Արցախի ղեկավարությանը՝ ՀՀ իշխանությունների հետ հույս կապելու համար և պնդում․ «Լրջագույն, օրհասական ծանր իրավիճակում ենք, ցանկացած հիմնավորում անհիմն է, ու դավաճանություն է մեր անցյալի, մեր տղերքի, մեր ապագայի, մեր սերունդների հանդեպ: Պետք է մեկ ճակատով` ընդդիմություն, նախկին, ներկա դուրս գան, որովհետև այլ տարբերակ չկա, սա է իրականությունը»։
Որ վիճակն իսկապես օրհասական է բառիս բուն իմաստով, ճիշտ է։ Բայց արդյո՞ք մեր ընդդիմադիրներն ու իշխանավորները սա գիտակցում են։ Դատելով նրանց պահվածքից՝ ոչ։
Դիտարկենք վերջին օրերի հավաստի և ոչ այնքան հավաստի աղբյուրների հաղորդումները։
Այսպես, թշնամին ներխուժել է Հայաստանի տարածք և ամեն օր պրոֆիլակտիկ կրակում է, իշխանությունը զբաղված է Հայաստանն աշխարհաքաղաքական չափազանց պայթյունավտանգ խաղի մանրադրամ դարձնելով, մեր պետությունը 2020-ի խայտառակ պարտությունից և դրան հաջորդող երկամյա անգործությունից հետո կանգնած է ոչնչացման շեմին։ Իսկ մեր հավաստի աղբյուրները պատմում են ՔՊ-ի արկածների մասին, ասենք, տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունների ժամանակ, Նիկոլ Փաշինյանի, Արարատ Միրզոյանի ու Ալեն Սիմոնյանի՝ միջազգային հարթակներն ինքնագովազդի համար օգտագործելու մասին, Հայաստանի շուրջ Արևմուտք-Ռուսաստան «փոխհրաձգության» մասին։
Ակնհայտ է դառնում, որ Նիկոլ Փաշինյանը հանուն իշխանության պատրաստ է ամեն ինչի։
Ի դեպ, ոչ այնքան հավաստի աղբյուրներն անցյալ շաբաթ պնդում էին, որ վարչապետը նեղ շրջապատում ասել է, թե ոչ մի բան էլ չի ստորագրելու։ Ի՞նչ է սա նշանակում՝ արդեն տեսել ենք 2020-ին։ Այսինքն՝ պատերազմով զիջումները սույն անձի համար գերադասելի են ստորագրությունից։
Խորհրդարանական ընդդիմությունը սպասում է։ Ճիշտ է, նրա ներկայացուցիչներն ու համակիրները հանդես են գալիս հարցազրույցներով և գրառումներով, որոնցում հաճախակի նոր պատերազմ են գուժում, սակայն որևէ ռացիոնալ լուծում չեն առաջարկում։ Նույն Իշխան Սաղաթելյանը, օրինակ, նույն հարցազրույցում ասում է․ «Մի պահ պատկերացնենք, պայմանական եմ ասում, նոյեմբերի 9-ին 50 հազար մարդ դուրս է գալիս Արցախի Ստեփանակերտի հրապարակ` հստակ ձևակերպված պահանջներով, հենց այդ նույն օրը ևս 100 հազար մարդ Երևանում, փոխվում է իրավիճակը, բոլորի խաղաքարտերը խառնվելու են` Նիկոլի, Ալիևի, Էրդողանի, Արևմուտքի, որովհետև հասկանալու են, որ այստեղ կա ժողովուրդ, ով ուզում է ունենալ պետականություն»։ Ահա, պայմանական նորից մարդկանց փողոց հանելու նպատակ ունեն։ Պայմանական։
Պայմանական սպասում են Նիկոլի ստորագրել-չստորագրելուն, պայմանական բորբոքվում են։ Սակայն իրական քայլեր անել չեն ուզում, չեն կարող։ Որովհետև օրհասի իրական չափերը չեն հասկանում։ Կամ էլ հասկանում են, բայց երկրից թռնելու հույս ունեն։
Զարուհի Գաբրիելյան