Ռոբերտ Քոչարյանն այսօր իր հրավիրած ասուլիսում նշել է. «Կրթական ոլորտում մենք լրջագույն բարեփոխումներ ենք արել, երևի այդ ոլորտի բարեփոխումների ամենամեծ ծավալը իմ ժամանակում է արվել: Ենթադրում էինք, որ դա ինչ-որ արդյունքների պետք է բերեր, ավելի զգալի, բայց տեսնում եմ, որ չկա: Չեմ կարող ասել՝ ինչն է պատճառը»:
«ՉԻ». Իհարկե, Քոչարյանն իր ասուլիսում բազմաթիվ ուշագրավ մտքեր է հայտնել, նույնիսկ հպարտությամբ հայտարարել է, թե 2001-ին Ադրբեջանին Մեղրիի միջանցք տալու իր տարբերակը ավելի շահավետ էր, քան հիմիկվանը: Բայց դրանց դեռ կանդրադառնանք, սա էլ պակաս հետաքրքիր չէ:
Մի հատ հասկանանք, թե ինչ բարեփոխումներ է արել: Նախ, ներկայացնենք, թե ովքեր են եղել Կրթության և գիտության նախարարները Քոչարյանի օրոք.
1998-1999՝ Լևոն Մկրտչյան
1999-2001՝ Էդուարդ Ղազարյան
2001-2003՝ Լևոն Մկրտչյան
2003-2006՝ Սերգո Երիցյան
2006-2008 Լևոն Մկրտչյան
Այսինքն՝ կրթության ոլորտում բարեփոխումների մասին խոսող մարդը հենց սկսել է ղեկավարել Հայաստանը, այդ ոլորտը հանձնել է դաշնակներին: Ընդ որում, նույն մարդուն՝ երեք անգամ: Իհարկե, մի անգամ չեմուչումով տվեց, որպեսզի դաշնակները Պողոս Պողոսյանի սպանությունից հետո ձենները կտրեն: Ու ամեն անգամ Լևոն Մկրտչյանին նախարար նշանակելուց հետո մենակ մի բան էր բարեփոխվում. «Վալեմ Պլազայի» ներքին ինտերիերը:
Հիմա հարց է առաջանում. 130 տարվա հայդուկային ու աղանդավորական մտածելակերպով մարդիկ ի՞նչ բարեփոխում պետք է անեին կրթության ոլորտում: Ամեն անգամ՝ Քոչարյանի կամ Սերժ Սարգսյանի հետ կոալիցիաներ ստեղծելիս, պարտադիր կրթության ոլորտն էին պահանջում, որ այդ համակարգում իրենց երիտդաշնակցական մետաստազները տարածեն, դաշնակցական գրքերը պարտադրեն ուսանողներին: Սա է եղել Քոչարյանի օրոք բարեփոխում ասածը:
Բուհերի ռեկտորներին միայն հավատարմության, քծնանքի չափաբաժինը ստուգելուց հետո էիք այդ պաշտոններին նշանակում: Կամ՝ քավոր-սանիկական հարաբերությունների հիման վրա: Երբ Սամվել Մայրապետյանը Բժշկական համալսարանի ռեկտորի պաշտոնը պարզապես նվեր էր անում իր կնոջը, դա բարեփոխո՞ւմ էր:
Իսկ դաշնակների կառավարած կրթական համակարգում ուսանողը ի՞նչ պիտի դառնար. ճիշտ է՝ ոչմիթիզական և Վիլսոնի քարտեզների ֆանատ: Արդյունքն էլ սա պետք է լիներ:
Ու հիմա Քոչարյանը զարմացած է. ասում է, չգիտեմ, թե խի սենց եղավ: Ինչ ցանել եք, դա էլ հնձել եք: